DUR !
Sağlıklı solunum modelini ifade ederken şöyle bir cümle kurarım: “Nefes burundan alınır ve burundan verilir, nefes alış ve verişler sırasında hiçbir ses duyulmaz ve hiçbir vücut hareketi görülmez, diyafram aktiftir ve nefes verdikten sonra kendiliğinden gerçekleşen doğal bir duruş bulunur.” “Nefes verdikten sonra kendiliğinden gerçekleşen doğal duruş” bana ilham kaynağı oldu; solunum modelimizde olduğu gibi kendiliğinden gerçekleşen doğal duruşlara ne kadar ihtiyacımız olduğunu, hayatı yakalayabildiğimiz anların bu duruşların içinde gizlendiğini fark ettim.
Trafikteki “Dur!” işareti bizi o noktada durmaya, çevre yolları kontrol ettikten sonra hareket etmeye teşvik eder. Bu uyarıyı dikkate almadığımızda tehlike oluşabileceğini biliriz. O durma anı, içinde bulunduğumuz konumun tam farkında olmamızı sağlar ve biz doğru anda doğru hareketi yaparak yolumuza devam ederiz. Günlük yaşantımızda, ilişkilerimizde de böyle hatırlatıcı işaretler mi gerekiyor durmak için? Öyle görünüyor. Aldous Huxley’in Ada isimli romanında adadaki papağanlar“Dikkat! Burada ve bu anda, çocuklar” diye seslenirler. Bu kuşlar insanları uyarmak için böyle bağırarak dolanıp dururlar. Neden böyle söylediklerini soran yabancı adama şöyle söyleradadaki kız: “Bunlar hep aklımızdan çıkar, değil mi? Demek istediğim, olana bitene dikkat etmeyi hep unuturuz. Bu da burada ve bu anda olmamak demektir.”
FUNDA AŞKINOĞLU
Düşüncelerimize daldığımızda kuşların ötmediğini, sokaktaki ağaçların rüzgardan hışırdamadığını, yerdeki yapraklarınuçuşmadığını, köşedeki kedinin gerinmediğini, yanımızdan gülümseyen bir çocuğun geçmediğini hiç fark ettiniz mi? Gerçekten öyle olmadığını biliyoruz elbette; kuşlar ötüyor, ağaçlar her an değişiyor, hayat akıyor ama biz fark etmiyoruz.
Bizim adamızda “burada ve bu anda” diye öten kuşlar olmasa da aslında kuşların şarkılarını duyabildiğimiz, kafamızı kaldırıp ağaçları görebildiğimiz, kedileri fark edebildiğimiz, gülümseyen gözlere karşılık verebildiğimiz her an bir anlığına durup burada ve bu anı yakalamış oluyoruz. Kediler demişken,kedilerin ve köpeklerin bizi kendi hapishanelerimizden çıkarıp yaşama döndürmek gibi bir misyonları olduğunu hissettiğimi söylemeden geçemeyeceğim. Onlar, Eckhart Tolle’nin ifadesiyle “Varlığın Koruyucuları”.
Sağlıklı solunum alışkanlığını kazandırmak için çalıştığımız kişilerde kaygı bozukluğu olanların nefes alış verişlerinin hızlı olduğunu, nefes verdikten sonra doğal duruşun gerçekleşmediğini görüyoruz. Solunum yavaşlayıp hafifledikçe, solunum hacmi azaldıkça doğal duruşlar da ortaya çıkmaya başlıyor ve eş zamanlı olarak kişinin kaygı düzeyinde de azalma gözlemliyoruz. Stresli zamanlarda nefes verdikten sonra nefesin kısa süreli tutulması da ihtiyacımız olan “Dur!” refleksini devreye sokmamıza, nefes döngümüzdeki kısa duruşlarla stres kısır döngüsünden çıkmamıza yardımcı oluyor.
Oğluna miras bırakabileceği bir şeyi olmayan ölüm döşeğindeki baba şunları söyler: “Oğlum, sana bırakabileceğim maddi bir miras yok ama şu öğüdümü hep hatırla: Sana birisi bir şey söylediğinde ve senin cevap vermen gerektiğinde hemen cevap verme, izin iste ve cevabını bir gün sonra vereceğini söyle.” Babasının bu öğüdünü tutan çocuk en kıymetli mirasa sahip olduğunu anlar, olayların üstüne bir gece uyuyunca, durabilme ve doğru kararı verebilmek için boşluk yaratabilme kabiliyeti kazanmıştır.
Yeni yılda durma anlarını size hatırlatan yaşamın seslerini, renklerini ve kokularını kaçırmamanız dileğiyle…
